Publikum

I dag så jeg at det var på tide å barbere leggene. Hmmm – jeg ser at dette er litt av en start på et innlegg… Men altså – i dag skinner solen, så skjørtet er på, og dermed dukket altså disse hårete leggene ferm. Etter lunsj fant jeg fram tortur-redskapet mitt; en sånn greie som napper ut hårene med roten, sånn at det (i teorien i hvert fall…) skl ta litt tid før de gror ut igjen. Jeg finner en stol og setter meg ute. Hårut-trekker’n bråker som en middels gressklipper, så det høres jo i nabolaget at noe skjer. Dermed titter noen små fjes fram, og snart har jeg tre av de små naboene rundt meg. De sier ingen ting – de bare ser på meg med store øyne, og lurer på hva i alle dager dette hvite mennesket driver med. Jeg sier heller ikke stort, og tenker at vi får se hvor lenge de synes det er spennende å se på. Jeg er jo vant til at barn ikke nødvendigvis klarer å konsentrere seg så lenge av gangen, men det gjelder ikke for disse barna. Denne rare maskinen og mine hårete ben holdt i massevis. Og da jeg etterpå kom ut med vaskebalja til fotbadet mitt, med fotfila og fuktighetskrem i hånda, da ble øynene om mulig enda mer trillrunde. Det er ganske snålt å sitte der på trappa med beina i vann, en bok i hånda – og tre nysgjerrige barn som vekselsvis leser boka over skulderen på deg og prøver å blåse bobler i vannet.

He sido una floja ultimamente, escribiendo en noruego no mas – pero aqui va!

Esta mañana me di cuenta de que mis piernas realmente necesitaban una razura. (Si – yo se, no es la mejor manera de empzar un blog…) Hoy hacia sol, y por eso me puse una falda, y pude ver los pelos bailando en el viento… Tenía que hacer algo. Así que despues del almuerzo agarré mi maquinita de tortura – una cosa que sacan los pelos con sus raizes. Supuestamente van a tardar en reaparecer, per tengo mis dudas. Me senté afuerra, porque no quería tener mis pelos por todo lado adentro. Mi maquina de tortura hace mucho ruido, así que se lo puede escuchar en todo el barrio, y no tardaban mucho en aparecer los nilos de los vecinos. Tres chiquitos, con sus ojos bien grandes, mirando a esa gringa loca. Lo interesante es que no dicen nada; nada de preguntas, nada de comentarios – sus ojos no mas. Pensé que rapido se iban a cansar de mirarme, pero creo que he sido la diversion de la semana para ellos.