Mitt første gassiske frieri… “Casate conmigo!”…

Monika reiste til Antsirabe med Pål, men noen (les Lene) måtte jo bli igjen for å jobbe. Litt hektisk ble stemningen i heimen da jeg oppdaga at Monika hadde reist avgårde med alle nøkler, men så lenge det også er bolter på dørene så ordner jo det meste seg.

Lørdag morgen er jeg flink pike og dukker opp på møte klokka åtte, og sitter i fire timer og diskuterer ny læreplan – eller, jeg er i hvert fall tilstede mens ny læreplan diskuteres…

Vel hjemme igjen ringer telefonen. Det er Francois fransklærer som ringer og sier “Sophie og jeg er i Ambositra, kan ikke du også komme?” Valgets kvaler; sitte alene hjemme i halvmørket eller finne en buss, kjøre en drøy time til Ambositra og spise en bedre middag i godt selskap? Dere skjønner vel hva jeg valgte?

Kjapt pakkes en liten sekk, og jeg labber avgårde til buss-stasjonen. Som jeg skrev i forrige innlegg, så er lørdag markedsdag – og drikkedag. Alkoholprosenten var ganske høy en del steder. Vel framme står det en minibuss der med et Ambositraskilt på seg.
“Ambositra? Ambositra?” spør bussbillettmann.
“Jada,” svarer jeg, mens jeg tenker at jeg virkelig håper at det ikke er han som skal kjøre bussen – trenger ikke noe blåsing eller blodprøve for å slå fast at han hadde drukket mer enn bare cola den dagen.
“Den går straks – kom inn og sett deg – her er det plass til deg!”

Jeg har jo gjort dette før, begynner å få litt erfaring nå, så jeg tar en tur for å sjekke om det er noen andre busser som ser fullere ut, og som dermed kommer til å kjøre før. Mens jeg vandrer videre hører jeg litt fortvilte skrik bak meg:
”Det er jo plass her, kom da, kom da!”

Det er faktisk ikke noen andre busser, og innen jeg kommer tilbake er det ikke så mange ledige plasser igjen. Det er alltid et godt tegn. Jeg oppgir navnet mitt, Helen – har gitt opp Lene til bussformål. Bussbillettmannen gjentar navnet mitt mange ganger.

Jeg kryper inn bakerst i minibussen og sikrer meg en vindusplass, finner fram boka mi, og gjør meg klar til å vente.
”Helen, I talk with you!” kommer det fra bussbillettmannen.
”You bad English talk,” kommer det halvsurt fra en av de andre pasasjerene.
Så følger en lengre samtale hvor navnet mitt blir brukt mange ganger. Etter en stund kommer bussbillettmannen rundt bussen, og stiller seg ved siden av vinduet mitt. Så åpner han det godt, tar tak i boka mi og staver seg gjennom tittelen.
”You talk English with me. I good man.”
Jeg smiler høflig tilbake.
Så ser han på meg og snakker videre på en blanding av fransk, engelsk og gassisk. Han er en bra mann, han vil gjerne lære engelsk, og jeg er jo fin, så kan ikke vi gifte oss?

Akkurat da prøver Monika å oppnå kontakt, og det passer i grunn greit – veldig fint å snakke med Monika akkurat da.

Mannen går foran igjen og snakker med de andre passasjerene. Bussen blir stadig fullere, bagasjen på taket blir spent fast, og sjåføren starter motoren. Da kommer bussbillettmannen tilbake, og mens bussen begynner å kjøre tar han tak i hånda mi, halvløper etter bussen mens han roper:

“I love you, Helen!”

Monika ha ido a Antsirabe con su amigo, pero yo tuve que quedarme para trabajar. Pero despues de mi reunion de sabado, un amigo frances llamó diciendo que el estaba en Ambositra con su esposa – tal vez queria venir yo tambien?

Una decision dificil; quedarme solita en casa, sin nada que hacer, o encontrar un trufi para ir una hora a Ambositra para comer rico con amigos? Ya saben la respuesta, no?

Empaque mis cosas, y salí para la terminal. Allí habia un bus a Ambositra, y el responsable queria venderme un pasaje. “Mira, esta casi lleno, ya va a salir. Entra, entra!”

Ya tengo algo de experienca, así que quería dar una vuelta para ver si había otros buses mas llenos, que iban a salir mas antes. Mientras me alejé del bus escuché gritos atras “Adonde vas – hay campo – vuelva!”

Esta vez no había otro bus, así que volví. Ya se había llenado todavía más – una indicación de que no iba a tener que esperar tanto. Di mi nombre – Helen – porque Lene no funciona aqui, y agarre el asiento de atras. Encontré mi libro, y estaba preparada para esperar.

“Helen! Habla conmigo!” escuche en ingles desde el tipo de pasajes. 
Los demas pasajeros empiezan a hablar, y podía escuchar mi nombre repetido varias veces. Unos minutos mas tarde el tipo se acerco a mi ventana, y lo abrió lo mas que posible para poder meter su cabeza para hablarme. Yo intenté alejarme un poco, porque un olor intenso indicaba que el pobre no solamente había tomado coca cola este día.

Empezo a hablarme en una mezcla de frances, ingles y malagas, explicando que el fue un hombre bueno, que queria aprender ingles, que yo era una mujer linda, que quería hablar conmigo, y que como los dos eramos buenos, tal vez podíamos casarnos?

Por suerte sonó mi celular – Monika quería contacto.

El tipo volvió a hablar con los demas pasajeros, el bus se llenó, alistaron el equipaje del techo, y el chofer encendió el motor. Ya estabamos listos para parti, y el tipo se acercó de nuevo. Y mientras el bus se puse en marcha, el corriendo agarró mi mano, gritando:

“Helen, I love you!”